Magical Kalahari

For a long time we have talked about taking a holiday, still hoping we could go to Europe and Kenia but as time goes on we realize borders will stay closed for a while yet. More and more we think borders of Botswana will stay closed for the rest of the year. We didn't take a holiday (only some long weekends) since March so we decided to do a holiday in Botswana, a staycation, there are worse destinations in the world. We make many plans and possible tours, reality is that we have been everywhere in Botswana. Until we realize, why not go to our favorite place in Botswana, The Central Kalahari, Piper Pan. In normal times this place is booked out at least a year in advance. We call the reservations office and off-course it's still available. A week later we leave Maun for our trip.

The Central Kalahari (CKGR) is one of the biggest nature reserves in the world, occupying 10% of Botswana established in 1961. It's nearly double the size of Belgium. It's a flat dessert with bush and grasses covering low sand dunes. There are four old fossilized rivers that meander through the reserve making it a combination of open plains and sand dunes. There are no natural water resources but some man made water sources. The game is outstanding.

We leave Maun early on Sunday morning with a car full of our camping equipment, food, diesel, water and wood for cooking for 7 days . In the Kalahari there is nothing so you need to take everything with you. It's a good way to learn to consume less water, we always use around 15 liter for cooking, washing and showering. The wood we use for cooking and cosiness of the fire. We are well equipped for camping so we have a lot of stuff with us. Why not make yourself comfortable if you can.

The first 75 km goes over the tar road and from Makalabedi (village east of Maun) we start driving off road to the south, direction CKGR. The first part is a 90km straight sandy track. There is a manned gate where we register and enter the Kalahari, the first 40 km is over dunes until we reach the first open plain, called Deception Valley. Always a magical moment when you cross the last dune and see the plains opening up in front of you. From here it's another 100km to Piper Pan through the old river valley and in between crossing sand dunes. 

We see lots of general game on the way and a cheetah. 30km before our destination in a deep sandy track I feel we loose all power on the car. I try to push our vehicle in a lower gear but no improvement. After some meters we see that one of our tires has bursted, completely gone. We are stuck in the deep sand with
a flat tyre, not the best combination. We start unloading the car and looking for our tools to change the tyre. Quickly we realize that our wheel spanner does not fit on our wheel nuts. The wheel spanner came with the car, it's our first flat tyre since we bought the car and we never tested it, who does that anyway?

Without a wheel spanner there is no chance of getting the wheel off. Stranded in the deep red Kalahari sand with thick bushes around us, there is no way we can stay here. We know the area and after 1,5km there is a road crossing where the surface is hard so we decide to drive to that place on the rim. It takes more than 1 hour to reach the spot. I walk behind the car, both plowing through the sand. Driving towards Deception Valley we only saw 1 car (Dan,

someone we know from Maun). While chatting to Dan on the way in we told him how magical Piper Pan is so we hope he will come there otherwise we will be stuck for a while. We can easily and comfortably survive for 12 days. Both of us are relaxed and we realize that it is what it is and if you can't change the situation, accept it and make the best of your new reality. We know that when we don't show up next week in Maun, friends will start looking for us. We enjoy a relaxed evening with a good glass of wine and are flabbergasted by the stars showing above us from horizon to horizon. We fall asleep peacefully. The moon lightens the night sky ... magical.

In the early morning I wake up from a sound of a truck, is this wishful dreaming? The sound gets louder and louder so I wake up Katrijn who is fast asleep. We see a landrover coming closer and there is Dan together with Dennis, hooray! They are very surprised to see us standing there and first thought we just didn't reach our destination in time. As they drive a landrover their wheel spanner also does not fit our wheel nuts but Dan has a big toolbox with him and lots of different spanners, the men make a plan while Katrijn makes coffee. It takes a wile but we manage to change the tyre, hooray again! We pack up and continue our drive to our destination, Piper Pan a day later than planned. 

Piper Pan consist of 3 big open pans (plains) surrounded by dunes. The grazing is great so it attracts a lot of animals followed by predators. There is a man made waterhol, animals stay here the whole year. On arrival at Piper Pan it feels magical, here you are far away from the world, no corona, no network, no news. Just nothing apart from being surrounded by beautiful nature. We check out the waterhole and bam, a beautiful male lion resting in the shade of a low bush, magic again. The Kalahari lions are so beautiful and big. Different from other lions you see in Africa. 

We drive on to our campsite. It's a big word for a tree you can camp under. There is a long-drop toilet(hole in the ground) and a bucket shower (bucket with shower head mounted on), both in round wooden open air cubicles. In the area are 2 campgrounds, the other one is 6km away and nobody there. From our camp spot we have a beautiful view over the pan with grazing springboks, oryx, wildebeest, ...  and many birds. We asked Dan and Dennis to come for lunch and during lunch we convince them to stay overnight. They left their tent and equipment in Deception Valley but we make a plan like you always do in Africa. Lovely evening around the fire ... magic again.

The whole night we hear lions roaring... magic... and in the morning we find lions at 250 meters from our campsite. Around lunch Dan and Dennis drive back. We see in total 3 cars in 7 days. No tourist here, thank you covid-19! The last 4 days we see nobody. In the morning we go for a game drive, returning back to camp to eat and relax in the heat of the day. And again in the late afternoon on a gamedrive. We see so much game, many lions, bat eared foxes, jackals, honey-badger, a group of 30 ostriches, oryx, wildebeest, springboks,... the sunset and sunrise are breathtaking. We can add 2 birds we never saw before to our long list and a Cape Cobra (highly dangerous and venomous). Every night we hear lions roaring around us, the jackals howling,... We enjoy the magic and just living in the moment.

After 5 days we pack up and drive very slowly to Deception Valley, not taking any risks as we have no spare tyre. On the way we see 2 beautiful cheetahs, a mother with her male sub adult cub. They relax in the shade until they see a group of springbok in the distance. Excited and hungry they decide to try approaching them. The slowly walk to the thick bushes and through the edge getting closer and closer to them. A giraffe notices the cheetah and start approaching them which alerts the springboks. So gone chance for the cheetah to catch a meal. Magic again! We see more game and cheetah on the way. Our last night we enjoy a lekker braai and after a good nights rest we drive slowly back to Maun. Both happy we make it without another flat tyre. Arriving home we are greeted a warm welcome by our domestic wildlife ... 

MAGICAL moments just happen on earth and there where you are if you are open to it!

Cambodia pre Corona

For the second year in a row we go to Asia (February 2020), first time was Thailand, now we did Cambodia. We leave Maun 2 days before our flight from Windhoek (capital of Namibia - 800 km west of Maun) as we want to take it easy. The first day we drive to Gobabis where we overnight, first time camping in our new rooftop tent. The drive to Windhoek is smooth, especially on the Namibian side, the roads are pothole and cattle free. Arriving in Windhoek, we drop my bike at the workshop. Maun does not have a bike shop, the closest place to Maun to get a bike fixed is Gaborone. I need new tyres and a general service. We collect my mountainbike on our return from Cambodia. There is a fancy Specialized (brand) shop here. Windhoek is a city we love, not overcrowded, well organized, clean and everything is widely available. A place where we like to spend time and where we could live. The timing of our arrival is perfect for lunch, the weather is nice and the location stunning. Led by hunger we order way too much food and struggle to finish, holidays have started. The next day we take the Ethiopian Airlines flight to Addis Abeba - on arrival it's the first time they take our temperature, corona was still the Chinese virus for us. In the middle of the night we connect to Bangkok. Immigrations goes fast, second time so we know the process. Everybody is wearing face masks but that is not unusual here. 

Last year we spent 3 nights in Bangkok and decided it's worth another visit, this time we spend 5 nights in total in the vibrant city. Bangkok is life, day and night, we love it! Some places are crowded with tourists but you can avoid that. Around the Royal Palace and Wat Pho it's always busy, walking through the area, street vendors constantly call out "Long pants" to us. After a while we realize I'm wearing shorts and you are obligated to wear long trousers in the temples. Last year we visited Wat Pho, very over crowded to see 1 big golden boedha. This temple is so overrated in our opinion and you have to queu to get in, unbelievable. This time we just want to get lost in Bangkok and follow our instincts. We walk a lot. Just enjoying and discovering the most beautiful neighborhoods and deserted temples. We lose ourselves in the organized chaos of Bangkok. 

After 4 days Bangkok we take a flight to Cambodias capital, Phnom Penh. This place feels completely different. Where the welcome in Thailand is very hearty it's a rather cold welcome in Cambodia. The paperwork takes some time, even though we received visas before travel. Phnom Penh is chaotic and misses a soul. Bangkok is also chaotic but there is a kind of logic in the chaos there. Walking through Phnom Penh you immediately feels the French influence. All restaurant menu's have typical French dishes and they look and feel like an old fashioned French brasserie. You see one bakery next to another that sells baguettes and croissants. The only reason for us to go to Phnom Penh is to visit the killing fields and S21 (both led by Khmer Rouge). It leaves us speechless. That this has happened in recent history is mind blowing even worse is that the European Union kept on supporting Pol's Pot party until the late nineties. There is a lot written about the mass genocide in Cambodia so not going to do that here. After the heavy visit we need some distraction. We end up in Sora, a sky bar in the fancy and iconic Vattanac Capital Tower. Spectacular view over the city, spectacular wines and cocktails, spectacular food but mostly a spectacular bill and a slight headache the next morning. 

By road transfer we drive to Koh Andet. Our driver has all the corona symptoms, continuously sniffing, sweating and coughing, but we're convinced he can't have it as Cambodia only has one case. He drops us off under a bridge over the Tati river where we are collected by boat. We stay in a floating lodge. Nice

from far but far from nice. Not what we expected nor in line with the price but we immediately decide to make the most of it. The rooms are floating on the river, the views are great. There is a old German manager, he took over to fix the ongoing issues without a lot of success. He tells us many stories but above all he is full of crap. The staff does not speak any English but we help ourselves. From the long wine list they had 4 wines and after we left there was no wine left. We swim and kayak a lot and enjoy the sun, rest and just being. 

For us every holiday must have beach time. After our floating lodge we take a road transfer to Kep, a small city in the south east of Cambodia. We stay in the most perfect beach resort, stunning and built and ran to our preferences.

5 nights are not enough. Kep is the place to eat Kampot Crab (crab with a pepper sauce). Not really our taste. We stick to all available LokLak and Amok dishes. Every bottle Presesco served by tour waiter is tasteful, he can just not pronounce Prosecco. While we are at the beach the president of Cambodia allows a corona suspected cruise ship to dock close to where we stay. For us the sign or better the last push to buy face masks. Widely available in Cambodia.  

You can't visit Cambodia without seeing the temples of Angkor close to Siem Reap. To get there we need to overwin our newly developed road fear a last time. The traffic in Cambodia is hectic. We have driven

ourselves through Cairo and I thought it could not get worse but it can. We see many accidents and close our eyes many times. In Siem Reap we see René and Marije (friends from Maun), they are on a 2 months trip through Asia. The reunion is warm. We visit the ancient city of Angkor together, they on there locally bought motorbike and we on a rented motorized bike. The temples are breathtaking. Corona is in full force in China so there are hardly tourists. China is by far the major tourist market for Cambodia. We have the temples to ourselves, magical. 

In Siem Reap you have a hotelschool where you can go for lunch and by doing so you support the school.

Seeing I also did hotelschool I really wanted to see that place. Sala Bai is fighting poverty and human traffic through a social and professional hotel and restaurant training of young underprivileged Cambodians. Very touched by this. The food was stunning, service a bit clumsy but that's part of the experience and training. What really stands out is the poor level of English (this goes for the whole of Cambodia). We ask ourselves "How is this possible?". While talking to the teacher English we get the answer as we don't understand a word of what she says. I give them some tips to improve and I was very touched to see afterwards on social media they implemented some of these. The last evening in Cambodia we have dinner with René and Marije, nice as always!

On our return we spend another 3 days in Bangkok, the city that never bores you. The last evening we go to a lady boy show. We are seated on the first row but we move after 10 minutes of show as I fear I will end on the podium. The show is really bad. On our return by boat to the hotel we see an unforgettable fireworks show. The last day we spend on the Chatuchak weekend market. The market is endlessly big, you can literally buy everything here you can imagine. 

In the middle of the night we board direction Addis Abeba with face mask on and then on to Windhoek. On arrival we experience that the corona madness has arrived in Africa. 2,5 weeks after our return we close all our lodges and go into a proper lockdown. We never thought of this while enjoying our trip through Asia. We realize how lucky we have been to travel without problems. Asia, we will be back!!

What a life?! In paradise!?

As a reaction on my first blog post, The Selinda Spoilway, I received a message from a friend saying we have a great life and I can't agree more. On this blog I will not only write about our travels and adventures but also about living and working in Botswana. In the past I only wrote about traveling. According to some people we are on a permanent holiday, which I understand if you look at our life from the outside but which unfortunately is not true. Yes, we live a good life, or better a great life but we also need to work for an income. We even work harder or better more than we ever did in Belgium. Our life now is a life of extreems and our work is blended into our everyday life. Long time ago when I was still in Belgium every body was talking about the work/life balance, I never believed in that. It's al about how it blends for me, sometimes our blend is bad, sometimes good and other times perfect, depending on what is happening and that is completely fine.

No matter where you live or what you do, every place and job comes with advantages and disadvantages. Everybody has their own preferences and what's important to them. We are all individually responsible for making our lives happen and living our dreams. 

The red dot is where our house is located

Life in this part of the world is a life of extremes in my opinion, it can be a life in paradise or the oposite. Some basic things what we were used to can be a struggle like water, fuel, electricity, wifi, food, ... Before I never had any gratitude for these things, I took everything for granted. Now we have learned the hard way that you can do without. I read in the newspapers that there is no electricity in a city in Europe for some hours and the whole country is complaining or when a train departs 2 minutes to early in Japan the whole government has to apologies. It's all about what you are used too. But the more you have the less you see what you have.

Let me talk about the basic needs. Electricity, the longest we have been without is 5 days in a row, I don't have to tell you what it does with your freezer. One could buy a generator but for now we refuse to, we always make a plan. That's how it goes here, for everything which is not working out we just make a plan. Water, we are sorted, we have a borehole. Maun can be days without water, especially with the drought we had these last 2 years. Now the river is flowing again through Maun so you would think that is sorted but no it isn't. Wifi, slow but working and wildly expensive. Botswana is in the top 5 worldwide of costly wifi connections. The heat, I love it and I can cope very well with it. I now struggle with the cold. Winter can be freezing cold for us, sometimes just 22 degrees during the day and 3 at night. I realize coming from Belgium this sound ridiculous but your body adapts quickly. I remember last year we had a friend over and he was sleeping straight underneath the aircon and we were sleeping under a feather duvet. Food, easy, you cook with what you find, the good thing is you never need a shopping list, you buy what is there. 

But, it is what it is, my reality is that we live in paradise. Hippos are living in front of our house and snorting throughout the night. We wake up with the sound of the fish eagles patrolling their territory. We have elephants walking over our driveway. The sun shines every day. Our community is one of respect and friendliness. Life in the fast lane doesn’t exist here, only the now lane. No traffic jams, we call 5 cars in front of us busy traffic. Our relationships with friends and family were never so intens or close. We learn every day about nature and humanity. 

Daily we walk the floodplain with our two beautiful dogs (Monster - named after the cookymonster, always fighting for food when he was a puppy - and Spotty - as she is spotted and a diva). Every time I walk over the same pathway I realize how fortunate I am to live here and I'm proud that we made it happen. Our garden is the Okavango Delta, probably the most pristine wildlife area in the world and it's 45 minutes drive from our house. 

The question we are asked the most is; "Will you stay there?" ... Who knows what the future brings and we live in the now ... who would have imagined 2020 being what it is so far.

More than ever we live our dreams.

The Selinda spoilway!

Since May the lockdown has eased up in Botswana and slowly lodges in the Okavango Delta are opening for local tourism. The government of Botswana is really pushing for local travel which is great. A lot of companies are putting out special prices into the market to attract local travellers. Normally most Botswana lodges will charge more than 1000 USD per person per night even up to 4000 USD a night. This is way above our budget so those luxury lodges are normally only accessible for us when we get a FOC (free of charge). As prices are a fraction of the normal cost it's time to start discovering some new places. We spent a lot of time in our own lodges off-course (www.africanbushcamps.com) but that is not the same, when we are there, we constantly work. It's very difficult, nearly impossible to spend a holiday in your own lodge. In later posts I will talk more about my job and the place I work.

First on our list is a lodge from Great Plains, a company running many very fancy lodges. We have booked a room (you can't call it a room ... rather a grand suite) in Selinda Camp. The camp is accessible by road but it is a 7 hour drive or you can fly in 40 minutes, easy decision. Perfectly on time we check in for our flight. In normal times the very small airport of Maun is full (still not sure what everybody means by normal and where I can find the definition of normal. Normal means something different for everybody in my opinion). Before we leave I have a quick meeting in front of the airport with a business contact. Not much time for it as we have to leave. We are flying together with an Indian couple from Gaborone (capital Botswana, 900 km south of Maun) in a Caravan (not a draghut - literal translation from sleurhut - like most people from the Netherlands have) but a Cessna type of aircraft, a 10 seater airplane. The flight goes over the Delta full of water. The Indian couple is extremely excited and very much in love. The views are spectacular but we live here and saw it many times (In normal times, my normal times, I fly nearly weekly over the Delta). So I catch up on some work and do some Portuguese lessons. The flight is uneventful and the touchdown smooth. We are welcomed by Reuben, our transfer guide, who will bring us to Selinda Camp. It takes around an hour to get there over sandy roads and through beautiful landscapes. On the way we find a pack of lions, 13 in total. 3 lionesses with 7 cubs of 6 months old and 1 lioness with 2 tiny cubs of maximum 3 months old. Seen they were born during lockdown they are not used to cars. So for them it's not normal to see cars, for the other cubs it's normal, so normal is what is normal to you!? 

The welcome is hearty and immediately we are both blown away by the view and the beauty of the lodge. The main area is spacious and full of grandeur. The room is stunning with a private pool. Its way too cold to swim, winter here, but it's nice to look at. On arrival we have to wash our hands and we are introduced to the covid rules which we know by now and is our new normal!?

The drives are great and always stunning, full of wildlife and the landscape is magical. We share the car and our guide Joe with a farming couple from Ghanzi (town 300 km South East from Maun). They like to go out in the mornings and we in the afternoon. Perfect mix so we always have a private drive. The Indian couple has their own guide and car as he is proposing to her. Katrijn saw this coming, I didn't at all. I don't know if that is normal or masculine, probably both. 

We spend 3 nights at Selinda and it's superb. Food which is very important for us is very tasteful, colorful, surprising and announced like in the best restaurants in the world. Every morning we do yoga and a meditation session  on our deck in the morning sun. Service impeccable. Life is good. Katrijn says... "I can't find anything which I can fault" ... first time this happens. The absolute highlight is seeing the water pushing into the Selinda Spilway (river) which was dry for some years. At the tip of the creeping water over the bone dry sand is a huge gathering of bird life trying to get the fish and froggs that are traveling with the water. It is pure magic to see this happen. It brings a whole area back to life. Water is life. The ecosystem of the Okavango Delta is a fascinating subject, I will do a blog post later about it.

Return to reality is quick and hard as this is a place you don't want to leave. Flying back to Maun is slightly bumpy and easy and I go back to my normal of sending messages and doing Portuguese. We say goodbye to the Ganzi couple and  the nearly weds. They all want to share contact details, I'm not interested in this. Nice to spend time together but that is enough, if life wants we will meet again. For sure we will go again.

Stuck in the Sua Pan (Botswana)

Botswana, maandag 9 juni 2014 ... het zou een rustige dag worden, 175 km rijden naar een idyllisch afgelegen eiland (Kukome Island) midden in de Sua Pan (zoutvlakte) , wild kamperen en vooral veel zon en rust …

Aan rand van Sua Pan met aan horizon Kukome Island

Bij ons vertrek in Nata, vroeg op de dag, kopen we extra brandhout voor een gezellig groot kampvuur ’s avonds. De eerste kilometers gaan heel vlot over een mooie asfaltweg. Na 50 km is er een veterinary controle punt (in Botswana zijn er verschillende punten waar de auto wordt gecontroleerd op aanwezigheid van vers vlees en in sommige periodes is het verboden rood vlees te transporteren, om Mond en Klauw tegen te gaan). We informeren ons naar de weg en men zegt ons perfect te doen. We draaien de wildernis in en via een weinig bereden weg bereiken we na 75km de rand van de zoutvlakte. Onderweg zitten we geregeld naast de weg omdat de bandensporen moeilijk zichtbaar zijn.  Het uitzicht op de zoutvlakte is indrukwekkend! Vlak voor we de zoutpan opdraaien is er nog een veterinary controle punt maar deze is al een tijdje (enkele jaren dender we) verlaten. 

De eerste kilometers over de pan gaan lekker vlot tot we merken dat we steeds maar dieper en dieper wegzakken en de weerstand op de auto heel hoog wordt. We besluiten omkeer te maken. Met weinig grip en in een grote bocht proberen we terug te draaien maar al snel staan we vast. We stappen uit en zakken beide onmiddellijk weg in de glibberige massa. Na wat graven en het gebruiken van de  zandladders slagen we erin om een aantal keer 10 meter vooruit te rijden tot het goed fout gaat en we tot onze as in de modder zitten. Met veel moed beginnen we te graven rond de auto, proberen vooruit, achteruit, duwen , optillen met high lift jack,  ramp met hout bouwen, zandladders ervoor en erachter, … gevolg we zakken dieper en dieper weg en de situatie wordt stilaan uitzichtloos...

We besluiten dan maar om hulp in te roepen en bellen Bushlore (de verhuurmaatschappij in Johannesburg,  1200 km van waar wij zitten). Ondertussen hebben wij besloten het op een andere manier te proberen. Telkens de auto optillen en de put onder de banden vullen met modder en met hout te verstevigen. We tillen band per band op en zo draaien we ontelbare keren rond onze jeep. Centimeter per centimeter komen we terug hoger te staan en beide beginnen we er weer in te geloven. Na 4 uur staan we nog steeds op dezelfde plek maar is er ook uitzicht op hulp (Er kan iemand komen van de dichtstbij gelegen stad, 450 km verder). De Botswaanse politie heeft ook beloofd een oplossing te zoeken maar in Afrika is dit weinig betrouwbaar.

Na 20 rondjes krikken en put vullen slagen we erin om 30 cm achteruit te rijden, we zijn beide euforisch! Buslore laat ondertussen weten dat de hulp ons de volgende ochtend zal proberen te bereiken. Nu staan we voor de put met onze banden, achteruit is geen optie er terug door ook niet dus enkel erover. We bouwen met ons hout een brug over de achterste putten en wonder boven wonder slagen we erin om erover te raken. Het is nu nog 300 meter tot op een hard stuk. Meter per meter slagen we erin vooruit te komen, met onze zandladders en hout. We graven zelfs de bovenste laag modder voor de banden af zodat we minder weerstand hebben. Nog eens een uur later staan we terug op harde ondergrond, moe, voldaan en fier op onszelf! We laden ons recovery materiaal terug in, wat loodzwaar is geworden van de modder.

We rijden een 5 km terug tot aan de rand van de zoutpan waar we besluiten te wildkamperen. Met weinig water douchen we de modder van ons af, schone kleren aan en moeten we even bekomen tijdens een prachtige zonsondergang!  Een uur later horen we in de verte een auto aankomen, beide toch wat in spanning, we staan te wildkamperen en normaal passeren daar geen auto’s. Het blijkt uiteindelijk een truck van het Botswaans leger te zijn. Ze zijn gevraagd (via veel omwegen, heel de Botswaanse overheid is ermee bezig geweest)  ons te komen helpen. Ze zijn meer dan 2uur onderweg geweest om ons te bereiken. Brown en Ringo zijn onze redders van dienst en zijn dan ook heel blij te zien dat we al uit de modder zijn. Beide ook wel onder de indruk dat we het op eigen kracht gedaan hebben. Ze leren ons de lokale taal, vertellen veel over Botswana en hun familie. We kletsen voor een lange tijd met hen, ze zijn zo fier op hun land, onwaarschijnlijk! Moe en voldaan kruipen we met een pijnlijke rug onze daktent in.

 uitgebreid verslag van onze Botswana reis volgt nog.

Far over the top! (Dubai & Abu Dhabi, January 2014)

Via Frankfurt waar we een zeer korte verbindingstijd hebben en ver moeten stappen vliegen we vlot naar Dubai. Het is al laat als we landen. Aan de douane staat er een mega file. Ze nemen er hun tijd voor, na meer dan een uur aanschuiven is het eindelijk aan ons, paspoort stempelen en klaar. Omdat er zoveel volk aan de douane staat is de bagage al van de band gehaald, we zoeken onze valiezen en verlaten de luchthaven. Met het hotel hebben we een pick-up geregeld en per poepchique Lexus bereiken we na een 20 minuten rijden ons hotel. Onderweg vertelt onze chauffeur wat over Dubai en dat Abu Dhabi veel beter is, rarara waar hij vandaan komt? Het hotel is volgeboekt en we krijgen een upgrade naar de suite ... nice! Het is vrijdagnacht dus de uitgangsavond bij uitstek (in de Arabische wereld valt de zondag, of beter de hoogdag van de week op de vrijdag en begint de week op zondag). In de bar bij het hotel is er goede live muziek en bier. In de vroege uurtjes gaan we slapen.

Na het ontbijt wandelen we naar de grootse moskee van Dubai waar we de ‘open bus’ nemen, een bus die alle toeristische hotspots van de stad aan doet. Via alle impressionante gebouwen rijden we Dubai rond, alles is hier het grootste, langste, hoogste, ... ter wereld. Maar alles is manmade en niets is natuurlijk of authentiek. We maken een ‘cruise’ over de creek, een brede inlandse doodlopende rivier aan zee. Wel mooi en ze doen alle moeite om ons te doen geloven dat het authentiek is maar dat kunnen ze ons niet wijsmaken. Ook aan het "oude" stadscentrum is niets echt al doen ze ook hier alle moeite om het er zo te laten uitzien. Er hangt overal wel een zeer gemoedelijke en aangename sfeer. Halverwege hebben we er genoeg van, niet zozeer van de toer maar vooral van het gedrag van de toeristen die zich aanstellen, drummen en duwen alsof hun leven ervan af hangt. We nemen een taxi terug naar ons hotel en relaxen even in de laatste zonnestralen. We dineren in een gekend visrestaurant, valt wat tegen. Men is alles aan het afdekken en afplakken want ze verwachten regen/storm vannacht, uiteindelijk vallen er 5 druppels.

Dubai dat is shoppen in het kwadraat, de mall of the Emirates heeft 400 shops en giga indoor skipiste. De mall of Dubai 1200 winkels, een aquarium, waterval, schaatspiste, ... de shopping waanzin! We starten in de mall of the Emirates, na een paar uur nemen we de metro naar die andere mall. De metro is hier volledig computergestuurd, met een eerste en tweede klas en een aparte wagon voor vrouwen en kinderen. De metrostations zijn chiquer dan chique en zeer goed georganiseerd. Voor de namiddag hebben we High Tea bestelt in de Burj Khalifa, de hoogste toren ter wereld, 828 meter hoog en van overal zichtbaar, het nieuwe pronkstuk van de stad. At.mosphere is dan uiteraard ook de hoogste lounge ter wereld. De lift zoeft in amper 60 seconden naar boven, een aanval op je trommelvliezen. Het uitzicht is met geen woorden te beschrijven, het eten ook niet, gewoon top of the world! Genieten! Na deze top ervaring gaan we nog wat shoppen, onmogelijk om alle shops en verdiepingen te doen. Elke avond zijn er de Dubai Fountains, elke half uur een 3 minuten durend spektakel, een muziek en lichtspel met fonteinen in de hoofdrol, uiteraard de hoogste van de wereld. Knap! In de schaduw van de Burj Khalifa genieten we van een heerlijke shisha (waterpijp) en thee. Alcohol is op openbare plekken moeilijk te vinden enkel in de hotels. Wat ons weer opvalt is de gemoedelijke sfeer, de discipline van de mensen hier en de natuurlijke rust ook al is het koppenlopen. Voor we terug naar het hotel gaan kijken we nog een keer naar de Dubai Fountains, deze keer op muziek van Céline Dion, kippenvel. We hebben nog wat honger dus bestellen we nog roomservice, alles op de kaart ziet er lekker uit en dus bestellen we veel te veel.

We staan vroeg op want willen vandaag nog de Yellow Boats doen, een speedboot die rond de palm vaart. De palm is een kunstmatig eiland voor de kust van Dubai in de vorm van een palm. Er zijn nog verschillende projecten in aanleg hier, eilanden bouwen daar houden ze duidelijk van. De eilanden zouden per jaar wel 2 millimeter wegzakken. We krijgen een schitterend zicht op de skyline van Dubai. Verschillende keren pauzeren we en krijgen we een goede uitleg en tijd om foto's te nemen. Zo ook bij het Atlantis hotel, een indrukwekkend bouwwerk aan het uiteinde van de palm, bij de openingsceremonie (die 20 miljoen pond heeft gekost) hebben ze een vuurwerklijn van 5 km in zee gebouwd, weeral over erover dus! De suite hier kost 35 000 dollar per nacht, minimum boeking van 4 nachten. Op onze tour mag de Burj Al Arab uiteraard niet ontbreken, het statussymbool van Dubai, een indrukwekkend gebouw, het enigste 7 sterren hotel ter wereld. Lunchen doen we in The Observatory restaurant in het Marriot hotel (op de 52ste verdieping te bereiken via de traagste lift ter wereld). Hier heb je een mooi uitzicht op de palm. We nemen een taxi terug naar het hotel en daarna richting Abu Dhabi, een 1,5 uur rijden. Tegen de late namiddag zijn we er, checken in en genieten van een rustige avond.

Onze eerste dag in Abu Dhabi willen we vooral genieten van de zon en het strand. Tegen de avond nemen we de taxi naar het centrum. Het is hier nog veel mooier aangelegd dan Dubai. Veel minder torens maar mooier en vooral rustiger! We dineren in de Marina Tower Tiara, een roterend restaurant met zicht op de stad. Op de terugweg passeren we een garage met allemaal luxe merken, we kennen er niet 1 van. In Dubai zie je af en toe een knappe bak rijden, in Abu Dhabi heel de tijd. Abu Dhabi is dan ook pakken rijker dan Dubai, dat merk je in alles (ook in de restaurants).

Een bezoek aan Ferrari World mag uiteraard niet ontbreken bij een vakantie in Abu Dhabi. Het uiteraard grootste overdekte pretpark ter wereld, een indrukwekkend gebouw in de rode kleur van Ferrari. Elke attractie is een beleving op zich. De Formulla Rossa is een achtbaan die zich op minder dan 5 seconden naar een snelheid trekt van 240km/u, je maag plakt tegen je ruggenwervel. In een simulator kruip je in een F1 wagen en door de verschillende projecties en bewegingen zit je midden in een F1 wedstrijd. Zeer oncomfortabel en vermoeiend, wat moet dat zijn als je daar meer dan een uur in zit? Alle attracties zijn uniek op zich, 3D en 4D zoals we het nog nooit gezien hebben. De geschiedenis van Ferrari en het F1 palmares ontbreken uiteraard niet. Wel knap wat die Enzo Ferrari uit de grond heeft gestampt. Even twijfel maar neen toch maar bij Porsche blijven :-). We willen nog wat snelheid dus gaan we karten op het Yas Marina circuit, de karts halen snelheden van 70km/u. Katrijn eindigt 4de, ik 3de. Onze  2 laatste dagen geniet we van de zon en heerlijk niks doen. Met een vlucht in het midden van de nacht zijn we snel terug in België.

Dubai en Abu Dhabi, het is echt over erover, we zijn blij dat we het gezien hebben maar geef ons toch maar de rust en weidsheid van Afrika.

Sand Cruising (South Africa and Botswana 2013)

Na een lekkere lunch bij men ouders vertrekken we richting Zaventem. Hebben er beide ongelooflijk veel zin in, Africa is calling! Londen bereiken we met een uur vertraging, dat zijn we snel vergeten wanneer we door de immer vriendelijk hostessen van South African Airways welkom worden geheten aan boord van de vlucht naar Johannesburg. Naar goede gewoonte wat turbulentie ter hoogte van de evenaar maar dit haalt ons nauwelijks uit onze slaap, met dank aan de gin tonic.

In de luchthaven staat iemand van Bushlore (verhuurmaatschappij van uitgeruste jeeps waar we altijd

mee werken) ons op te wachten en brengt ons vlot naar het depot. Het overhandigen van onze 4x4 gaat vlot en al snel zijn we op weg. We hebben een lange rit gepland, tot Vryburg. Hier kamperen we ook. We wisten dat het ‘s nachts koud ging zijn maar zo koud, dat hadden we nu ook niet verwacht. Gelukkig gaat de temperatuur na het opkomen van de zon stevig omhoog tot ondraagbaar. Onze eerste bestemming is Augrabies National Park, genoemd naar de gelijknamige watervallen. Het water van de oranjerivier dondert hier 60 meter naar beneden en kronkelt dan 18km verder door de kloof.
De watervallen op zich zijn niet echt spectaculair vinden we vooral omdat ze eigenlijk niet goed te zien zijn. De kloof daarentegen is wel knap. We maken een wandeling (Dassie Trail: 8,5km) en deze is echt de moeite al moet je toch wat conditie hiervoor hebben want het is geen standaard pad waar je over wandelt. Veel over rotsen en riviertjes klauteren (Katrijn probeert hier een nieuwe techniek, achterstevoren, zonder succes wel hilarisch moment). De verzichten zijn ronduit spectaculair. Tegen het einde moeten we een brede rivier door dus schoenen uit en door het ijskoude water. We zien veel rotsklipdassen (dassies) onderweg, niet echt een verrassing …

Ons hoofddoel van deze reis is de Kalahari ontdekken dus na 2 dagen rijden we door naar Twee Rivieren, de toegangspoort van het Kgalagadi National Park in Zuid-Afrika. De weg ernaar toe is lang en saai! Op een Zuid-Afrikaans forum hebben we gelezen dat in een ‘dorp’ onderweg goed brandhout te vinden is. Dankzij de goede omschrijving vinden we de handelaar die toch wel een

beetje verschiet hoe wij daar geraakt zijn en hopelijk voor hem vinden nu meer toeristen de weg naar zijn brandhouthandel. In Twee Rivieren regelen we de grensformaliteiten met Botswana ook al blijven we nog wat dagen aan de Zuid-Afrikaanse kant, alles gaat zeer vlot. Onze eerste ochtend doen we een game drive en na 2 minuten hebben we al prijs, een Kalahari mannetjes leeuw die de duin op wandelt, zalig! We zien ook 2 cheeta’s die onder een boom liggen te luieren. Onze volgende bestemming is Mata-Mata, een kamp op de grens met Namibië. Niet echt de moeite, gelukkig hebben we maar voor 1 nacht geboekt. Deze reis hebben we alles vooraf geboekt, deze bestemming is razend populair en weinig overnachtingsplekken dus als je niet geboekt hebt, kom je er niet in. Nosseb Camp hebben we

zelfs een jaar vooraf geboekt en we hebben de laatste kampplaats. Hier zijn we een honey badger, redelijk uniek en een topmomentje! Het park is wel mooi, veel beesten maar het mist toch wel avontuur voor ons. We zijn dan ook blij dat we na 5 dagen kunnen doorsteken naar Botswana.

Vooraf hebben we de ergste zaken gelezen over de toestand van de weg. Het is een twee sporen track, duin op, duin af. Veel rijden hier vast in het uiterst mulle zand. Zonder één keer vast te komen zitten bereiken we Matopi. Een plek waar je mag kamperen. En een plek is echt het enigste dat er is. Dit is het leuke aan Botswana, kampeerplekken zonder voorzieningen (geen wc, geen douche maar wel super locaties). Deze kampplaats ligt in het midden tussen Zuid-Afrika en Botswana omdat de weg te lang is om het in één dag te overbruggen. We beginnen alles uit te zetten (tent, stoelen, tafel, luifel) en na een paar minuten zitten er rond onze jeep ongelooflijk veel wespen. Eerst 10 dan 50 en na een halfuur honderden wespen … dit is niet uit te houden en we

vluchten onze jeep in. Hier zitten we nu, na wat overleg besluiten we door te rijden, kunnen moeilijk heel de namiddag in onze jeep zitten bij 40 graden buiten. Met uitgeklapte tent en luifel is doorrijden ook geen optie. Met onze fleece trui aan (zweet zweet) klappen we de tent en luifel in en ruimen we alles op in een sneltempo in de hoop niet gestoken te worden, de wespen zitten overal, redelijk angstaanjagend. We moeten nog een lang stuk rijden en willen niet in het donker rijden dus zit er niks anders op dan de gas iets dieper in te drukken. Met wat (berekende) risico’s rijden we de race van ons leven. Tegen valavond zijn we aan de

Botswana kant van het Kgalagadi National Park. De eerste nacht kamperen we aan de Lesholoago Pan. Starten ons kampvuur op en genieten van de eindeloze rust en stilte. Bij het bekomen van ons avontuur van vandaag horen we in de struiken geluiden, het is een brown Hyena die komt aanwandelen. Hij komt op een paar meter van ons en begint daar een kuiltje te graven om even later zich hierin rond te rollen. Dit is de reden waarom we steeds naar Afrika willen, wat een uniek
moment, adrenaline! De dag erna slapen we lekker uit tot 8.30u (normaal staan we op rond 5.30u) en nemen een rustige start. De volgende nachten slapen we op de rand van de Mabuasehube Pan. Hier hebben we een super uitzicht op de pan voor de rest is er niets, wij en de natuur, genieten!

De volgende bestemming is Kang, een ‘stad’ (2 straten) aan de Kalahari Highway (een snelweg dwars door de Kalahari, stel je absoluut geen snelweg voor, een asfalt weg die kaarsrecht loopt, één baan op, één baan af waar je uren kan rijden zonder tegenligger). Onderweg naar Kang zien we cheeta’s aan de kant van de weg. Je denkt altijd dat de dieren enkel in de nationale parken zitten maar dit is absoluut niet zo, deze zaten op 2km van een dorpje. In Kang moeten we inkopen doen, diesel tanken en drink- en douchewater inslaan. Het valt zwaar tegen het aanbod maar na wat zoeken vinden we wat we willen of toch ongeveer. Na een nachtje slapen op een deftige camping (met douce en wc, yyiihhaa) rijden we door naar Khutse. Het zuidelijke deel van de Central Kalahari. We besluiten een binnenweg te nemen over

een zandpiste. Stevig stukje off-roaden. Khutse valt ons wat tegen, zeer droog, bijna geen beesten en snikheet. De pistes zijn als een pretparkattractie, je zit precies op zo van die bootjes die op en neer gaan in een ronde en dat voor uren aan een stuk. We zien beide af van de warmte en de droogte dus besluiten we vroegen dan we hadden voorzien door te rijden.

Onze laatste dagen spenderen we in Mokolodi, een klein game reserve vlakbij Gaborone, de hoofdstad van Botswana. Hier gaan we oa. een dagje mountainbiken. Onze fietsen zijn voorhistorisch en te klein, gelukkig nog dat ze net terug komen van een onderhoud. Mijn voorwiel staat kadul en Katrijn haar zadel staat los en valt er een paar keer af. Het is wel een leuke tocht van een kleine 40km. Onderweg zien we ongelooflijk veel dieren! Vooral een neushoorn op een paar meter is geweldig.

Terug in Johannesburg leveren we op de luchthaven onze jeep in en via Londen vliegen we terug naar België. We hebben deze reis wel afgezien, de droogte en warmte waren niet altijd aangenaam, de natuur, rust, stilte en avontuur daarentegen waren top! Volgend jaar gaan we terug Botswana dat staat vast maar dan vroeger op het jaar en met minder woestijn.

voor meer foto's klik hier